Beste mensen,

Vanuit het warme (met soms hevige regenbuien) Suriname, maak ik een verslag van mijn ervaringen van het Speciaal onderwijs in Suriname; Ik ben vorig jaar al bij Stizona geweest, nadat ik de directrice van de school had getroffen bij hotel Eco Resort.(het logeeradres van de Stichting Vrienden van Suriname) Ik werd uitgenodigd iets te vertellen over het Speciaal onderwijs voor Moeilijk Lerende Kinderen in Nederland, maar ik was vooral geïnteresseerd hoe het geregeld was met deze tak van onderwijs in Suriname. Het viel me op dat de vrouwelijke leerkrachten in de meerderheid waren. Er waren 60 leerlingen die onderverdeeld waren in 3 groepen ZMLK en 3 groepen MLK. Verder waren er drie mannelijke vakleerkrachten voor houtbewerking en tuinwerkzaamheden. De vakken textiele werkvormen en huishoudkunde werden door vrouwelijke vakleerkrachten gegeven. Ook viel me op dat de kinderen zeer onderdanig waren, altijd met twee woorden spraken en nooit tegenspraken. Ze kunnen tijden rustig in de klas zitten zonder begeleiding, men gaat niet klieren en of ouwehoeren. De wil van juf of meneer is wet. Moet je bij ons in Nederland komen! Ook is er veel behoefte aan lesmateriaal in de ruimste zin van het woord. Voor houtbewerking is er behoefte aan goed materiaal, maar ook aan elektrische boormachines, accuboormachines, afkortzaag, motorgrasmaaiers, enz. De jongens gaan vanaf hun 16 de jaar stagelopen, en dan moeten ze overweg kunnen met bovenstaand gereedschap. In de keuken heeft men behoefte aan goede nette potten en pannen, mixers en wat nog meer in een keuken nodig is. Wat hebben onze MLK-ers dus een voorsprong, ze hebben en krijgen wat hun hartje begeert.

Twee jaar geleden had ik, in een gesprek met de directrice, het Assessment Center Stagegeschiktheid genoemd, die we op de Drentse scholen gebruiken om de leerlingen te beoordelen op hun stagegeschiktheid. Ze vroeg of ik dit op haar school zou willen introduceren. Vorig jaar ben ik samen met een leerkracht, die was uitgeleend door BSO (Bureau Speciaal Onderwijs) aan Stizona, begonnen.

We hebben leerlingen getest en toen bleek dat er nogal wat hiaten waren, waar men als leerkracht aan kon werken met de leerlingen. Als toekomstige stageleerlingen naar een stageadres gaan, moeten ze zich behoorlijk kunnen voorstellen. Wat wij normaal vinden bij een kennismakingsgesprek, bleek dat bij sommige Javanen, de kinderen geleerd was de volwassenen niet aan te kijken, dat is in hun cultuur onbeleefd. Maar als je je moet voorstellen wil de chef of directeur wel dat men elkaar in de ogen kijkt. Gelukkig bespreken mijn Surinaamse collega`e dit ook met de ouders. Bij het Assessment hoort een stagekist met daarin 9 arbeidsproeven. Vorig jaar was me door een uitgever uit Apeldoorn beloofd, dat de kist gratis werd geschonken aan Stizona. Maar op het moment van vertrek kreeg ik een mailtje dat het waarschijnlijk niet door kon gaan. Ik moest naar de Rotery in Apeldoorn komen voor uitleg, hoewel ik alles duidelijk op papier had gezet en diverse keren had gemaild en getelefoneerd. Dit was een grote teleurstelling voor mij temeer ik Stizona had beloofd dat de kist verzonden zou worden. Ik heb daarna contact gezocht met dhr. Raf de Pauw, de auteur van de stagekist. Hij was ook de man die de cursus Assessment aan de stagedocenten van de Drentse Praktijkscholen heeft gegeven en ons, na geslaagd te zijn, de certificaten uitreikte. Dhr. De Pauw had de samenwerking opgezegd met de uitgever uit Apeldoorn en was voor zichzelf begonnen. Hij beloofde dat voordat wij op vliegveld JAP (Johan Adolf Pengel) zouden landden de kist er al zou zijn. Als goede Belg zijnde heeft hij woord gehouden. Maar wat heeft het problemen gegeven de kist via de douane ingeklaard te krijgen. Onbegrijpelijk: het is voor een goed doel, voor het onderwijs notabene en men doet zo moeilijk. Om kort te gaan de directrice moest eerst 350 euro betalen, maar door haar goede voorkomen en haar praten kreeg ze de kist eindelijk mee voor 107 Sur. dollars = ongeveer 35 euro. Wat waren ze blij dat ze zo`n mooie kist in hun bezit hadden gekregen. De Sur. collega`s wilden graag weten hoe ermee gewerkt moest worden. 12 juli was het zover: ik mocht 10 collega`es verwelkomen, waarvan twee van een andere VSO school en uitleg geven over het Assessment in het algemeen en de stagekist in het bijzonder. Beurtelings mochten de mensen de 9 arbeidsproeven “ondergaan”! Vaak was het: dat doe je niet goed! …. en dan moest ik ze een terechtwijzing geven.

Daarna was het lachen ,gieren zoals alleen Surinamers dat kunnen. Het waren net kleine kinderen!! Na afloop wilden ze nog wel een keer!! Men vond het een aanwinst voor de school en voor het hele VSO onderwijs. Men wilde dat meerdere scholen er gebruik van zou kunnen maken. Inmiddels zijn twee collega`es ( van iedere school een) bereid de kar te trekken. Samen met de beide dames heb ik eerst een aantal keren geoefend, daarna hebben we een viertal leerlingen het Assessment laten afnemen. De volgende keer zullen ze het samen moeten doen. Gelukkig hebben ze er erg veel zin in en ze hebben het ook al behoorlijk onder de knie en in het hoofd. Nu maar hopen dat wanneer ik weer vertrokken ben, men op dezelfde voet doorgaat. Directrice mw. Bandhoe stelt collega`s van andere VSO scholen de ruimte beschikbaar om het Assessment af te nemen, maar het Assessment blijft eigendom van Stizona! a.s. Vrijdag ga ik op schoolreis naar een kinderboerderij vlak bij Cola-kreek. Het water lijkt inderdaad op cola, maar je kunt er heerlijk zwemmen. Ik verheug me er nu al op.

Ik moet nog twee nachtjes slapen en dan is het zover!!!!

De hartelijke warme Surinaamse groeten,

Kiens